Het broodje op de roltrap

Tijdens mijn vakantie krijg ik wel eens een zakelijk telefoontje.

Kan gebeuren. Geeft niks.

Op weg naar de Berlijnse metro had ik vandaag ook zo’n telefoontje en dat kon ik binnen 10 minuten oplossen. Daarna snel de metro in, op weg naar ons reisdoel van die dag.

Eenmaal in de Berlijnse metro gingen iemands boodschappen er vandoor op de roltrap.

Mijn kinderen en ik schoten te hulp en vervolgens vroeg de mevrouw in kwestie in het Engels de weg naar het Centraal Station van Berlijn. Het was een jonge, Afrikaanse moeder, die onmogelijk aan het jongleren was met haar zoontje van 3 jaar, een zware koffer, een mobiele telefoon, loszittende boodschapjes met wat eten (die er dus vandoor gingen) én een map met daarin een brief van het Duitse COA, dat ze zich ergens in Duitsland (4,5 uur treinen vanaf Berlijn) moest melden bij een asielzoekerscentrum.

Ze kwam uit Mozambique, sprak alleen Engels en Portugees en wist het even niet meer. Zoontje was huilerig en bang, zijn moeder uitgeput.

Nee, even de weg wijzen (‘neem eerst even lijn Zus en dan overstappen naar lijn Zo en dan ben je dus op de plek van bestemming. Nou, ‘Central Station’ heet dus in Duits ‘Hauptbahnhof.’) bleek niet zo’n goed idee.

We besloten om mevrouw met zoontje en de bepakking naar de goede plek te brengen. Mijn dochter navigeerde ons door de metro en het Berlijnse Centraal station en mijn zoon ontfermde zich over de zware koffer. Zo kwamen we aldaar aan. Na wat heen en weer gedoe kregen we de Google reisplanner naar haar nieuwe, Duitse telefoonnummer geappt (‘Nee, de trein naar Amsterdam nemen, overstappen in Osnabrück en dan dáár de trein weer nemen naar het stadje Bramsche (nee, daar had ik zelf ook nog nooit van gehoord).’) Vervolgens wist mijn dochter een plastic tas regelen voor die boodschappen, opdat die niet weer een roltrap onveilig zouden maken.

Hadden ze eigenlijk wel gegeten? Eh nee, eigenlijk niet. Mijn dochter navigeerde ons door het stampvolle station naar een eettentje. We voorzagen mevrouw van pizza, wat drinken en we stopten snel nog wat extra eten in haar plastic tas.

En vervolgens tijdig naar het goede perron, weer door het overvolle station: het was nog een hele reis, dwars door Duitsland. Mijn zoon zette mevrouw met kind en zware tas netjes in de coupé en we zwaaiden haar uit: op weg naar een nieuw leven in Duitsland?

Een paar uur later kregen we een berichtje van haar, waarin ze ons bedankte voor alle goede zorgen.

Ons reisdoel die dag hebben we dus grandioos gemist: we kwamen veel te laat aan bij het Stasi museum. Nou, kunnen we de volgende keer nóg eens naar Berlijn.

We zijn er nog een beetje van onder de indruk. Ik hoop dat het goed met haar zal gaan.

Aan de naam zal het niet liggen, ze heet Gloria.

Weet je wat het is?

Tijdens je leven krijg je af en toe zo maar de kans om een ander te helpen. Kan gebeuren…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *