“Ik zeg het maar eerlijk, mevrouw Van Leijen”
Afgelopen week was ik dus in Noord-Holland te vinden. De gemeente adviseerde om het conflict te beslechten door mij in te schakelen als onafhankelijke arbiter. De voordelen zijn evident: op een snelle en goedkope manier een einde maken aan het conflict, door een onafhankelijke deskundige in te schakelen.
Mevrouw X vond dat wel aantrekkelijk, maar had ook aarzelingen. Immers, die ambtenaar van de gemeente kwam met dat idee en dat maakte het voor haar plotsklaps veel minder aantrekkelijk, ook al had ze ondertussen via Internet met me kennis gemaakt: zou ik niet met die ambtenaar (en dus de wederpartij) onder één hoedje spelen? Ze had toch al het gevoel dat ze in kennis en aanpak van het conflict met 10-0 achterstond… Dat snap ik wel.
Eerder heb ik al eens in mijn Lies@Letter aandacht geschonken aan mijn integriteit.
Ik werk inderdaad voor zowel particulieren als overheden, maar nooit tegelijkertijd, tenzij met wederzijds goedvinden en/of als onafhankelijke deskundige. Daar ben ik heel transparant in en dat is vaak ook het eerste wat mensen die contact met me zoeken, van me te horen krijgen. Juist doordat ik zoveel mogelijk mensen kan helpen, groeit mijn kennis en ervaring van allerlei facetten van het overheidsrecht met de dag, die mijn cliënten ten goede komt.
In mijn netwerk zitten relatief veel professionals. Dat is niet zo verwonderlijk, omdat zij degenen bij uitstek zijn die dagelijks met deze materie werken en bijvoorbeeld mijn boek kopen en mijn cursussen en congres bezoeken. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat juist zij in conflicten mijn naam noemen als mogelijke oplossing. Voor arbitrage heb je immers medewerking van de andere partij nodig.
Dagelijks werk ik aan kennisvermeerdering en creatieve oplossingen. Ik ben geen advocaat, onder meer omdat procederen me niet zo ligt: dat kost veel geld, duurt vaak jaren én ik ben veel meer fan van oplossingen en conflicten beslechten, dan van gelijk krijgen ten koste van de ander. Ik zet veel liever mijn kennis en kunde in om partijen tot een oplossing te bewegen, dan om te ‘winnen’. Dan wordt in mijn beleving pas echt recht gedaan. En de jurisprudentie laat ook zien dat er altijd een afweging van belangen nodig is om verjaringszaken tot een goed einde te brengen. Dat noem ik ook wel de verjaringsspagaat – zie onderstaand plaatje.
Onlangs ging het Hof in een uitspraak van 17 november 2015 nader in op de mogelijke toepassing van de redelijkheid en billijkheid (artikel 6:2 BW) op de verjaring. Ik was getroffen door gelijkenis met de beroemde Kelderluik-criteria.Je kunt hier de uitspraak lezen.
Waarheidsvinding staat bij mij voorop. In mijn praktijk draait alles om de feiten. Sommige partijen willen me nog wel eens een dossier geven waarin bepaalde feiten, die niet zo goed uitkomen, zijn weggelaten of ‘weggepoetst’. Daar word ik niet blij van.
Bemiddeling is een geweldige manier om een conflict op te lossen. Ik bestudeer het dossier en vorm me daar een onafhankelijk, juridisch oordeel over. En dan houd ik de redelijkheid en billijkheid scherp in de gaten. Daarna ga ik met alle partijen in gesprek om het conflict of het probleem op te lossen: snel, goedkoop en praktisch. Lees hier meer over bemiddeling.
Met welk kompas vaar jij? Ga je ‘vol’ voor je cliënt of probeer je zaken in redelijkheid te schikken?