U of jij?

Het was een klein zinnetje, onderaan het formulier. Mijn oog bleef er aan haken:

Ik vind het niet fijn met jij te worden aangesproken in dit soort onderzoeken.

Dat vroeg natuurlijk om een reactie. Want, waarom doe ik eigenlijk zo amicaal? Waarom spreek ik iedereen aan met jij en jou?

In mijn bedrijf staat toegankelijkheid hoog in het vaandel. Het is mijn ervaring dat veel mensen van en voor ik werk, het prettig vinden om informeel met elkaar om te gaan. Dat geldt voor veel professionals – zeker als ik met hen werk in de Van Leijen Academie – maar nog meer voor particuliere cliënten. In mijn praktijk verlaagt het tutoyeren de drempel voor mijn cliënten om bij ‘geleerde mensen’ (zoals juristen) binnen te stappen, aanzienlijk. Dan blijkt dat ik ook maar een gewoon mens ben.

Mensen zijn vaak openhartiger als de sfeer informeel is. Ik krijg altijd veel vragen tijdens mijn cursussen en dat komt mede door mijn persoonlijke aanpak, denk ik. En van vragen stellen word je wijzer. En hoe méér informatie ik heb, hoe beter mijn juridische dienstverlening. En het past ook wel goed bij mij, denk ik.

Het is mijn ervaring dat een informele omgang de toegankelijkheid ten goede komt, zonder in te boeten op respect of kwaliteit. Als het zo uitkomt, spreek en versta ik ook diverse dialecten (daar heb ik wel aardigheid in).

Vandaar dat ik inderdaad iedereen op voorhand tutoyeer. Dat is een bewuste keuze. Als mensen daar geen prijs opstellen, laat ik het gewoon achterwege. En natuurlijk, mensen die een generatie ouder zijn dan ik, spreek ik altijd aan met “u”. Evenals alle betrokkenen bij een comparitie, hoorzitting of iets dergelijks. Dan voeg ik me gewoon naar de Nederlandse normen.

Hoe doe jij dat? Laat het me hieronder weten!