We praten en typen eindeloos.
In ons bedrijf en de academie schrijven en praten we de hele dag. Dat is immers ons werk: met taal bereiken wij ons doel.
We lossen pratend problemen op.
We zijn aan het overleggen.
We schrijven over (juridische) problemen en mogelijkheden.
We mailen en appen we ons suf.
enz.
Daar zijn we nog trots op, ook…
We vinden dat gewoon lekker: een klinkende zin, een geweldig betoog of een schitterend verbaal optreden bij de rechtbank of in een werkoverleg.
Een beetje jurist houdt van taal. Het is ons gereedschap.
Dat hebben we toch maar mooi gezegd of geschreven… denken we dan.
Maar ja, wat we ons in alle zelfgenoegzaamheid veel te weinig afvragen is…
Snapt men wel wat we bedoelen?
Komt de boodschap eigenlijk wel áán?
“Als ze iets uitlegde, dan zei ik automatisch ‘ja’. Ik dacht: zij heeft er verstand van, dus het zal wel.”
(lees het hele artikel over laaggeletterdheid)
Dat is pijnlijk, zeg. Alle moeite voor niks.
Gesprekspartner gefrustreerd, verdrietig of zelfs aggressief.
Communicatie is een middel. Geen doel op zich.
Mondelinge communicatie kan veel misverstanden en onbegrip wegnemen.
Práát dus met elkaar: húp, achter je bureau vandaan!
Niet mailen of de telefoon pakken: ga er naar toe.
En controleer of je gesprekspartner(s) het eigenlijk wel begrijpen.
Vraag dóór.